ओळखीचे फार होतो हे खरे नाही
आपुले म्हटले तुला मी हे बरे नाही
जुंपली यंत्रापरी गर्दीत रेटूनी
माणसे राही अशी येथे घरे नाही
शर्यतीची वेस आहे दूरच्या देशी
चेहरे कुठलेच इथले हासरे नाही
घात करण्या लोक सारे येत धावूनी
हात कोणाचेच येथे कापरे नाही
दंगली होतात देवा रक्षिण्यासाठी
जाणती जे धर्म ऐसी मंदिरे नाही
-काव्य सागर
नोट मोजुनी अति मी दमले
थकले रे मोदी बाळा !
निलाजरेपण मतीस ग्रासले, स्वार्थीपणाचा शेला
सोनियाचे मज कुंडल कानी आणि घडविल्या माळा
करगंगेच्या काठावरती जमला पैसा काळा!
विषयवासना लागे जीवा, वय अपुले सरताना
कुठली नीती देशा पायी, कुसंगती करताना
नोट गुलाबी परि जमविण्या करी मी आणखी चाळा!
-काव्य सागर
चालताना शीळ मी घालीत गेलो
सोसलेले घाव मी जाळीत गेलो
शोधली माझ्यात मी माझीच ओळख
पूर्वजांचे नाव मी टाळीत गेलो
काळ होता लागला मागे कधीचा
जीवनाशी वेळ मी पाळीत गेलो
वृत्त मी सांभाळता गझलेस लिहिता
नेमकेसे शब्द मी चाळीत गेलो
तृप्त होता जीवनाचे विष पिऊनी
तू दिलेले श्वास मी गाळीत गेलो
-काव्य सागर
जराच झाली नजरभेट अन
काळजास या घाव किती
मोहक चाळे नयनातून अन
सोज्वळतेचा आव किती
जराच होता बेसावध मी
तिने साधला डाव खरे
ह्रदय ही गेले चोरीला अन
नाव तिचे न ठाव बरे
जराच होता रंगत गेला
शब्दाविन संवाद जणू
ओठावरती हसू उमटता
मिळे गुलाबी दाद जणू
जराच होती मंतरलेली
वेळ जराशी जादूमय ती
निघून जाता सोडून गेली
गंधित श्वासांची दरवळ ती
-काव्य सागर
जादू तुझी अशी आहे माझ्यावरी
स्मरणात तुझ्या बरसे चांदण्यांच्या सरी
सखे तुझ्या हसण्याने फुलती रुतू
दिसता तू बहरती जगण्याचे हेतू
अर्थ लाभे जीवनाला साथ मिळता तुझी
दे प्रिये तू हात हाती आस मजला तुझी
तुझ्यासाठी मनोमनी मी झुरतो किती
तुझ्याविना क्षणोक्षणी मी विरतो किती
बंध सारे तोडूनिया ये तू माझ्यापाशी
साजिरी ही रात झाली मिलनाची अशी
उरी घाव सोशीत जाईन मीही
नव्याने पुन्हा गीत गाईन मीही
जरी अंधकारात रात्रंदिनी मी
उद्याचा उष:काल पाहीन मीही
निघालो असा दूरच्या मी प्रवासा
नवे गाव शोधीत राहीन मीही
विषाचे घडे पेरलेले नशीबी
सडे अमृताचेच वाहीन मीही
जरी खोल आहे जुने दु:ख माझे
सुखाच्या सरी आज नाहीन मीही
-काव्य सागर
बोलणारे बोलताती आपुल्याला काय त्याचे?
मी जगावे की मरावे या जगाला काय त्याचे?
पूर्वजांच्या दौलतीचे सोहळे मी रोज केले
आज वैभव भोगतो मी पण उद्याला काय त्याचे?
गाळती ते घाम सारे पिकविण्या मातीत मोती
पण अवेळी कोसळे त्या पावसाला काय त्याचे?
रोज अत्याचार होतो मंदिराच्या पायथ्याशी
सोंग घेऊ झोपलेल्या माणसाला काय त्याचे?
वाह! कोणी दाद देती, मर्म ही कळल्याविना ते
वाचका तू कमनशीबी सागराला काय त्याचे?
-काव्य सागर
शब्दांस माझिया या ताल लाभू दे
गाण्यास सूर त्याला चिरकाल लाभू दे
मी पेरलेत थोडे शब्द कालच्या भुईत
त्या स्पर्श जीवनाचा आज लाभू दे
बंदिस्त काल होते झाले ते मोकळाले
घेण्यास त्या भरारी अवकाश लाभू दे
भिडतील काळजाला विसरोनी वर्णभेद
मिरवावयास ऐसी जात लाभू दे
माझे मी काय गातो, देणे गुणिजनांचे
शब्दांस अमृताचे वरदान लाभू दे
-काव्य सागर
