ओळखीचे फार होतो हे खरे नाही
आपुले म्हटले तुला मी हे बरे नाही
जुंपली यंत्रापरी गर्दीत रेटूनी
माणसे राही अशी येथे घरे नाही
शर्यतीची वेस आहे दूरच्या देशी
चेहरे कुठलेच इथले हासरे नाही
घात करण्या लोक सारे येत धावूनी
हात कोणाचेच येथे कापरे नाही
दंगली होतात देवा रक्षिण्यासाठी
जाणती जे धर्म ऐसी मंदिरे नाही
-काव्य सागर
नोट मोजुनी अति मी दमले
थकले रे मोदी बाळा !
निलाजरेपण मतीस ग्रासले, स्वार्थीपणाचा शेला
सोनियाचे मज कुंडल कानी आणि घडविल्या माळा
करगंगेच्या काठावरती जमला पैसा काळा!
विषयवासना लागे जीवा, वय अपुले सरताना
कुठली नीती देशा पायी, कुसंगती करताना
नोट गुलाबी परि जमविण्या करी मी आणखी चाळा!
-काव्य सागर
चालताना शीळ मी घालीत गेलो
सोसलेले घाव मी जाळीत गेलो
शोधली माझ्यात मी माझीच ओळख
पूर्वजांचे नाव मी टाळीत गेलो
काळ होता लागला मागे कधीचा
जीवनाशी वेळ मी पाळीत गेलो
वृत्त मी सांभाळता गझलेस लिहिता
नेमकेसे शब्द मी चाळीत गेलो
तृप्त होता जीवनाचे विष पिऊनी
तू दिलेले श्वास मी गाळीत गेलो
-काव्य सागर
जराच झाली नजरभेट अन
काळजास या घाव किती
मोहक चाळे नयनातून अन
सोज्वळतेचा आव किती
जराच होता बेसावध मी
तिने साधला डाव खरे
ह्रदय ही गेले चोरीला अन
नाव तिचे न ठाव बरे
जराच होता रंगत गेला
शब्दाविन संवाद जणू
ओठावरती हसू उमटता
मिळे गुलाबी दाद जणू
जराच होती मंतरलेली
वेळ जराशी जादूमय ती
निघून जाता सोडून गेली
गंधित श्वासांची दरवळ ती
-काव्य सागर
